Eindelijk was het zover… ik had mijn besluit genomen. Alles moest eraf. De stoute schoenen aangetrokken en een afspraak bij de herenkapper gemaakt. Een kortgeschoren koppie heeft altijd al indruk gemaakt op mij, maar ik heb het nooit gedurfd.

Het was dinsdagmiddag, 2 uur. Ik was iets te vroeg en de kapper zei: “Ga maar vast zitten, ik kom zo bij je.” Ik werd al zenuwachtig, vroeg of ik gebruik mocht maken van de WC en daarna was het dan zover: “Komt u maar zitten jongeman.” Met het zweet onder mijn oksels ging ik zitten: “Hoe wilt u het geknipt hebben?” vroeg de barbier.

Ik kon nu nog terug… Zou ik gewoon zeggen: “Een klein stukje eraf?”. Wat zou mijn familie ervan vinden? Mijn collega's? Mijn vrienden? Zou ik weer gewoon gaan voor die standaard scheiding die ik al jaren heb? Nee. Ik had dit besluit genomen dus ik besloot ervoor te gaan. “Ik wil het graag kort, heel kort.” zei ik. “Zijkanten gedekt en bovenop wat langer?” vroeg de barbier. “Nee, gemillimeterd wil ik het. Standje 3 of zo.” zei ik. “Weet je dat zeker?” vroeg hij. “Je hebt nog zo'n mooie bos met haar” liet hij mij weten. “Ja ik weet het zeker” zei ik.

De barbier pakt de tondeuse… bzzzzzz hoor ik. Dit is echt het moment, nu kan ik niet meer terug. Langzaam haalt hij de tondeuse over mijn hoofd. Ik schrik er wel van, zeker met dat licht bij de kapper. Dat licht laat je er namelijk niet op zijn voordeligst uit zien. Langzaam zie ik mijn haar op de grond vallen. Toch een flinke bos. 

“Zo. Dat was het.” laat de barbier mij weten. “Staat je toch best goed!”… “Dankje” zeg ik aarzelend. Heb ik nu toch spijt? Ik haal mijn hand onder de kapmantel vandaan en ik wrijf over mijn hoofd. Wat een heerlijk gevoel!

Een week later ben ik er inmiddels aan gewend, en kan het iedereen aanraden die twijfelt om het eens te proberen. Het is tenslotte maar haar ;-)